دوست داشتنی متفاوت یک نوه

موهایش مثل پنبه سفید است . . . نه مثل ابر سپید.



مثل همه ی مادر بزرگ ها قرآن نمی خواند ولی یادم هست که بچگی او صلوات فرستادن را یادمان می داد.


من که کلاس دوم بودم مادر بزرگ هم کلاس دوم بود . . . همه ی مشق های آخر هفته هم دست های پر چین و چروک خودش را می بوسید . . . ولی آن موقع نفهمیدم چرا با من به کلاس سوم نیامد.


مادر بزرگ من هم مثل خیلی از آدم قدیمی ها به کلید می گوید کلیت و به دمپایی لِنگ اُرسی . . .


این یکی اش تک است . . . خوانندها ی مورد علا قه اش کامران و هومن و هایده است.


عجیب ترین گوشوار هایی را که درست کرده بودم پسندید . . . شال آبی زنگالی دوست دارد ولی امان از دایی های غیرتی . . .


از خوردنی ها غذای مورد علا قه اش پیتزا ست و ژله ی بعد از آن . . .


چادر سفید گل دارش همیشه دمه دستش هست . ما هم مثل او هیچ وقت از آخوند جماعت خوشمان نیامد.


این ها را نگفتم که چیزی نوشته باشم . . . این روز ها این قدر پاهایش درد می کند که دیگر راه نمی رود . . . یادم هست تا چند سال پیش هم که مچ می انداختیم دست همه ی نوه ها را زمین می زد.


برای ما آدم ها دوستت دارم گفتن سخت است، مادر بزرگ من هم موبایل ندارد که برایش یک دوستت دارم بلند بالا بفرستم . . . می خواستم تا دیر نشده این ها را بنویسم ، که موقع نوشتن گریه ام نگیرد . . . این بغض هم باشد به حساب همه ی بی معرفتی های یک نوه.


نگین نصیری 26/تیر/1389