24 اردیبهشت 1389 – ایران - تهران

روزگار می رود و ما هم. و همان قصه های همیشگی ... که دیده می شوند. این بار به گونه ای متفاوت.

لبخندی با طعمی متفاوت که حاصل زاویه دیدی دیگر می باشد ... نه از سر شادی بلکه این بار کمی ار طعم گس زندگی را می چشیم.

به گوشه ی دنج درونمان که می رویم تجربه هایی از آنچه که امروز در اینجا می بینیم، داریم. لبخندی و فکری ... از قسمت هایی از زندگیمان لذت برده ایم و گاه از همان ها رنجی. اینها کنایه ها و دوگانه های زندگیمان است. شاید اینها خود زندگیمان است. بی آنکه بدانیم.

حال اینها – قسمت هایی از زندگی – است که فراتر از عکس و نقش، بخشی از حجم زندگی را ثابت کردیم. تا بار دیگر تامل کنیم، هر بار لبخندی بزنیم به آنچه که آزاری در گوشه ی ذهنمان بوده است.


"نگین نصیری"
22 . اردیبهشت . 1389